Ταυτότητα

Μεγαλωμένη σε μια μικρή επαρχιακή πόλη με τη μαμά μου να έχει τελειώσει μόνο το δημοτικό, να προσπαθεί να μη μας λείψει τίποτα, δυναμική γιατί ανέλαβα το ρόλο του μπαμπά που χάθηκε όταν ήμουν μόλις 10 ετών, καλή μαθήτρια και επιθυμία της μαμάς να γίνω γιατρός… Δεν ήθελα, γιατί το θεωρούσα μεγάλη ευθύνη. Δεν ήξερα τότε ότι και η δική μου επιλογή να γίνω αισθητικός ήταν μεγάλη ευθύνη, ευθύνη για όλους αυτούς που σε εμπιστεύονται,  να λύσεις το πρόβλημά τους, να τους κάνεις να αισθανθούν πιο όμορφοι πιο αγαπητοί, πιο αποδεκτοί από τους άλλους και από τον εαυτό τους!

Πράγματα που για κάποιους μπορεί να είναι ανούσια, αλλά για αυτούς σημαντικά. Πολλές φορές ακούω την ίδια φράση. «Σου έδωσαν το πιο κατάλληλο όνομα… ‘’Σωτηρία’’!».

«Μπορώ να πάω για μπάνιο χωρίς να ψάχνω δικαιολογίες επειδή έχω τρίχες ή σπυράκια από το ξύρισμα! Νιώθω όμορφα που μπορώ να φορέσω τα παλιά μου ρούχα! Δεν χρειάζομαι πια make up!». Δεν αλλάζω την ευτυχία τους με όλα τα λεφτά του κόσμου!!! Δεν νιώθω ότι δουλεύω, νιώθω ότι δημιουργώ ευτυχία! Τα χαρούμενα μουτράκια από τις μικρές μου πελάτισσες που μετά την αποτρίχωση μπορούν να φορέσουν το αγαπημένο του shorts… Δεν θέλω να τους δημιουργώ ανάγκες, θέλω να μάθουν να βλέπουν τις ατέλειές τους με επιείκεια και αγάπη!

Θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα προς το τέλος των σπουδών μου που είχα βγει για διασκέδαση. Το μαγαζί που πήγα χάλια… μονοπώλιο βλέπεις. Στην καρέκλα έσκισα το καλτσόν μου… ένιωσα πελάτης Β κατηγορίας. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως όταν θα έφτιαχνα το δικό μου μαγαζί, θα το έφτιαχνα με σεβασμό στον πελάτη μου, με προσοχή και αγάπη!

Γιατί σε μας;